четверг, 26 января 2012 г.
Наша лаянка
09:50 | Автор:
Юра |
Калі весці нейкую гутарку-развагу пра нашу мову, то можна падняць і наступнае - на мой погляд - цікавае пытанне. Мы з вамі болей за ўсё выкарыстоўваем у сваёй гаворцы літаратурныя словы і гэта для нас нармальна. Аднак існуе думка, што наша беларуская мова збедненая. І многія лічаць, што весці на ёй паўнавартасную гаворку цяжка, а тым больш выкарыстоўваючы яе ў хатніх, бытавых умовах.
Так, мова наша перажывае не самы вялікі ўздым, але, калі паразважаць, можа гэта і не так. На гэтую думку мяне наштурхнула кніга Марыі Мартысевіч “Цмокі лятуць на нераст”.
Так, мова наша перажывае не самы вялікі ўздым, але, калі паразважаць, можа гэта і не так. На гэтую думку мяне наштурхнула кніга Марыі Мартысевіч “Цмокі лятуць на нераст”.
четверг, 19 января 2012 г.
Кірыла
Між дзідаў вайсковых і велічных гоняў
Паўстаў у прыгажосці і квецені мрояў,
На беразе Прыпяці, хуткай і гонкай,
Раскідзісты Тураў, бы плямістай гронкай.
Тут князем вядомым гадоў ужо колькі
Пасаджаны Тур з іменем звонкім.
Не ведае люд той ні гора, ні спрэчак,
У храме на замчышчы дзённа ад свечак.
Казанні і словы, прамовы святыя
Гучаць між людзей, як званы залатыя.
Іх творыць нястомна і дзенна, і ночна
Аскезнік-святар – прапаведнік завочна.
Зачынены ў келіі, па-над зямлёю,
Скланіўся над кнігай сівой барадою.
Старанна ды трапна ён словы складае,
А ў словах тых вера ў бога святая.
Дагэтуль яшчэ паважаюць старога,
Гадоў амаль тысячу чуць яго слова.
І зніклі лясы, і дрыгва адступіла,
А ў мовах славянскіх вядомы Кірыла.среда, 18 января 2012 г.
Казанне
У зелені пушчаў, палескім куточку,
На беразе Прыпяці стромкай ракі.
Закладзены дзесьці ў дзясятым стагоддзі
Вядомы з гісторыі горад, які..?
Тут чуліся рыкі быка ў прылеску
І вольныя бачны харугвы з гары.
Ля замчышча рвы і драўляныя дзіды,
Крыжак не падточыць і носа сюды.
З дружынаю слаўнаю сцены бароніць
У горадзе гэтым вядомы князь Тур.
Да ўсіх справядлівы і ладна гамоніць,
А з выгляду моцны бы каменны мур.
Сядзіць, нахіліўшыся, у адзіноце
Манах праваслаўны ў нейкай сумоце.
Зачынены ў келіі па над зямлёю
У стоўпніцтве з сіваю барадою.
Кірыла вядомы, рукою стараннай,
Выводзіць казанні і словы свае.
І кожны з нас ведае і паважае
Руплівыя працы эпохі тае.
У дастатку і згодзе княства жыве,
Пяшчотны ў сэрцы, той люд на дрыгве.
Усё паядналася ў гэтым народзе,
Як бык, чалавек і рака ў прыродзе.понедельник, 16 января 2012 г.
У назвах рэк, мястэчак, курганоў гучыць душа маёй радзімы
Сёння мы яшчэ за ўніверсітэцкай партай, а заўтра нам ужо ўручаць атэстат аб заканчэнні яго. З ім атрымліваем пуцёўку ў самастойнае жыццё. Але куды б ні закінуў нас лёс, кожнаму хочацца вярнуцца ў родныя мясціны, туды, дзе чалавек нарадзіўся і вырас.
У кожнага з нас ёсць на зямлі месца, куды мы заўжды вяртаемся з трапяткімі пачуццямі, – месца, дзе ты гадаваўся, дзе жывуць ці пахаваны твае бацькі, дзе твае землякі працягваюць даглядаць такую родную і блізкую асабіста табе вёску. Яна выпеставала і адправіла ў вялікі свет тых, хто будзе праз усё жыццё несці памяць аб сабе.
суббота, 14 января 2012 г.
Што чытае беларус…
Безумоўна, тэматычная і жанравая колькасць твораў, менавіта беларускіх аўтараў, не такая ўжо і разгорнутая. І калі браць у параўнані з нашымі суседзямі, мы канешне шмат у чым адсаем. Аднак, сказаць, што родная літаратура не мае ніякага падмурку ці ўласных грунтоўных шэдэўраў слоўнага мастацтва было б проста глупствам. Гэта зыходзячы нават з самых пісімістычных прагнозаў.
четверг, 5 января 2012 г.
Кельты не паміраюць…
У нашым жыцці ёсць такія злабадзённыя тэмы, абмінуць якія немагчыма ўвогуле. Дзеля мяне такой з’яўляецца гаворка пра родную мову. Кожны паважаючы сябе чалавек, не раз і не два, вёў гутарку хаця б сам з сабою наконт гэтага пытання. І прыходзіў да наступнага: наколькі добра валодаю роднай мовай і што магу зрабіць на карысць яе станаўлення?
На дадзеным жыццёвым этапе мне здаецца, што зрух у бок цікавасці да мовы звязаны ў мяне яшчэ і з адукацыяй. Таму размову буду весці не аб мове, а паралельна і пра яе.
среда, 4 января 2012 г.
Гумарэска
Зімовы капрыз
Чакаю ўсё снегу, ды лыжы вайстру,
Ён падаць не хоча, чаго не раблю.
Марозу не мае і лужы за шыбай,
Схадзіць бы на возера з вудай за рыбай.
Спрабую фальклорам яго заклікаць,
І ежы праз фортку намерыўся даць.
А гэты дзядуля без усякай прэкрасы,
Не хоча і носа казаць на каўбасы.
Што ж зробіш, такі маразяка суровы,
Яму не стлумачыць, што трэба па дровы.
Памаша, раз у тыдзень, сваёй барадою,
Назаўтра ізноў крапне дождж чарадою.Тут хутка ўжо скончыцца лёду пара,
Дзядуля ж яшчэ не ступаў да двара.
Усе кажуць, што людзі скупыя да смеху,
А тут у зімы, не дапросішся снегу.
Подписаться на:
Сообщения (Atom)
