воскресенье, 12 февраля 2012 г.
Споведзь
11:18 | Автор:
Юра |
Баліць галава ды і думкі ў тумане.
Жыву гэты тыдзень нібыта ў змане.
Няхочацца рукі да працы ўздымаць,
Што гэта за стома, не здольны паняць.
Душа ўсё імкнецца да новых адкрыццяў,
А цела нібыта пражыла сто жыццяў.
Аморфна, як ходзікі, соўкаюць думкі,
Трапляюць у далеч: у будзёныя клункі.
Хачу разабрацца ў самім я сабе,
А час нагадаў: “ ты ў шпаркай хадзе”,
Што поўныя кіпеню жылы твае,
Навошта капацца да часу ў брудзе.
Лепш думкі будзёныя, светлыя несці,
Бо трэба падумаць на заўтра што з’есці.
Ізноў я звярнуўся на кругі свая,
Такой пэўна бацыцца споведь мая.
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
0 коммент.:
Отправить комментарий